Ateny - stolica i największe miasto Grecji. Jeden z najważniejszych ośrodków turystycznych Europy z zabytkami kultury antycznej. Miasto liczy 3,5 miliona mieszkańców.
Bogowie olimpijscy podzielić chcieli między siebie wszystkie miasta i regiony na ziemi, aby wyznaczyć okolice, w których mieliby doznawać szczególnego kultu. O Ateny pokłócili się: bogini Atena i król mórz, Posejdon, gdyż było to wielkie, najważniejsze chyba miasto w całej Helladzie. Sami mieszkańcy miasta zbudowanego wokół skały - Akropol zaproponowali „zawody”. Miasto zostanie nazwane imieniem tego boga, który podaruje im najbardziej przydatny prezent. Posejdon dotknął zbocze Akropolu i ze szczeliny trysnęło źródełko. Atena dotknęła włócznią wolną przestrzeń tuż obok źródełka. W tym miejscu wyrosło pierwsze drzewko oliwne. Miasto to zostało nazwane od imienia Ateny.
Ateny do dziś zachowały ślady po wszystkich najeźdźcach okupujących miasto na przestrzeni wieków. Wymieszanie i nakładanie się świadectw różnych kultur nadaje stolicy niejednorodny i czasami niespójny charakter. Dlatego miłośnicy starożytności mogą być nieco rozczarowani podczas pierwszego kontaktu z tym helleńskim miastem.
Ateny są najważniejszym, a zarazem najliczniej odwiedzanym przez turystów miastem Grecji. Zwiedzenie jego zabytków wymaga co najmniej kilku dni.
Zalążkiem Aten był zamek warowny z okresu mykeńskiego (połowa II tysiąclecia p.n.e.) na wzgórzu Akropolis; później wokół niego, na sąsiadujących wzgórzach powstało rozległe miasto z agorą, Areopagiem (miejscem sądów), szeregiem świątyń i gmachów użyteczności publicznej. Akropolis przekształciło się w miejsce kultu (Akropol Ateński). W 480 roku p.n.e. miasto zniszczyli Persowie, odbudowę Temistokles rozpoczął od wzniesienia nowych murów. Szczególny rozkwit przypadł na panowanie Peryklesa (443-429 p.n.e.), który m.in. połączył Ateny z Pireusem (całość otaczając murami) oraz z modernizował Akropolis. W okresie starożytności Ateny były państwem-miastem (polis) o ustroju demokracji bezpośredniej, jednym z najważniejszych w starożytnej Grecji. Ateny liczące w tamtych czasach ok. 100 tys. mieszkańców stały się centrum umysłowym Hellady, promieniującym na ówczesny świat (m.in. Fidiasz, Sokrates, Platon, Arystoteles) oraz silnym ośrodkiem politycznym (Ateński Związek Morski). W roku 338 p.n.e. utrata niepodległości na rzecz Macedonii, później władców hellenistycznych, a wreszcie Rzymu. Po zdobyciu i złupieniu miasta przez Sullę (86 p.n.e.) wyraźnie utraciły na znaczeniu, choć nadal otaczane opieką, m.in. przez Hadriana (łuk, dokończenie Olimpiejonu). Ateny zostały spustoszone m.in. przez Herulów i Wizygotów. Sprowadzone do drugorzędnej roli przez panujących od 1458 Turków. W XIX wieku odzyskały rangę jako stolica niepodległej od 1834 roku Grecji.
Najważniejsze jest oczywiście wzgórze Akropolu i jego najbliższa okolica. Koniecznie trzeba zobaczyć Propyleje, Partenon, świątynię Ateny, Erechtejon.
Zabytki w Atenach są skupione w czterech zespołach: Akropol ateński; Starożytna agora ze Stoą Attalosa, rzymska agora z Wieżą Wiatrów, biblioteka Hadriana, cmentarz Keramejkos; dzielnica Hadrionopolis z okresu rzymskiego ze Świątynią Zeusa Olimpijskiego.
Muzeum BIZANTYŃSKIE
Mieści się we florenckiej rezydencji wybudowanej w 1848. Posiada w swoich zbiorach eksponaty obrazujące styl sztuki Bizancjum, tzn. rzeźby, malarstwo, ikony, freski.
Muzeum BENAKISA (Benaki Museum)
Zostało ufundowane w 1930 przez Antoniego Benaki. Ulokowane jest w neoklasycznym budynku. Zawiera interesującą i bogatą kolekcję starożytnej i bizantyńskiej sztuki, biżuterię, eksponaty orientalne oraz dużo chińskiej porcelany od okresu neolitycznego do XVII. Na wystawie znajdują się także hafty, dywany, broń z okresu walk o niepodległość.
Główny punkt informacji turystycznej EOT znajduje się przy ulicy Amerikis. W pobliżu Aten warto zwiedzić znajdujący się ok.10 km od centrum stolicy bizantyjski klasztor Dafni z V-XI w., perłę architektury i sztuki, ze szczególnie cennymi mozaikami.
Wspaniały widok na współczesne miasto Ateny warto zobaczyć ze wzgórza Likavitos. Dojedziesz do niego metrem, wysiądź na stacji Evangelismos i dalej pod górę schodami.
Proponuję również wybrać się na małą wycieczkę i pojechać do klasztoru Kessariani z XI w., przepięknie położonego na zboczu góry Ymmitos i odległego zaledwie 5 km od centrum Aten.
Będąc w Attyce wg. mnie nie wolno i nie powinno się pominąć przylądka Sunion. Miejsce to położone ok. 60 km na południe od stolicy, dojechać można tam autobusem odjeżdżającego z placu Egiptou.
Kto chociaż raz ujrzy zachód słońca przez kolumny potężnej niegdyś świątyni Posejdona z ok. 440 r. p.n.e., wzniesionej na urwistym, skalistym cyplu, ten zapragnie wrócić do Grecji.
Nad Zatoką Sarońską serdecznie polecam pojechać i zajrzeć do 20-tysięcznego miasta Elefsis (współczesne miasto Elefsina).
Na terenie muzem Eleusis - zobaczysz godne uwagi tamtejsze wykopaliska, sanktuarium Demeter i Kory, Wielkie i Małe Propyleje, Drogę Świętą, Telestrion.
Opis z przewodnik.onet.pl
Ateny nie są pięknym miastem. Powietrze jest tu bardzo zanieczyszczone, a natężenie ruchu na ulicach i powojenna architektura wołają o pomstę do nieba. Wielu spośród przeszło 4 mln turystów, którzy zjawiają się tu każdego roku, przyjeżdża jakby z obowiązku.
Najczęściej zwiedzają Akropol, trochę więcej czasu zajmuje im Narodowe Muzeum Archeologiczne i na koniec spędzają dzień czy dwa w tawernach Pláki, jedynej zachowanej do dzisiaj starej dzielnicy. Większość wynosi się następnie czym prędzej, rozczarowana nielicznymi zabytkami przeszłości i nijaką atmosferą.
Takie są fakty, z którymi miasto nauczyło się sobie radzić. Od czasów II wojny światowej liczba mieszkańców w tej przedziwnej krzyżówce metropolii i prowincjonalnej dziury, Wschodu i Zachodu, wzrosła z 700 tys. do 4 mln, co stanowi przeszło jedną trzecią ludności całego kraju. Szybkość tej transformacji znalazła odbicie w chaotycznym pomieszaniu elementów krajobrazu miejskiego i wiejskiego: na podwórkach pasą się kozy, ulicami obok samochodów ciągną konne zaprzęgi, a bazary w tureckim stylu walczą o miejsce ze sklepami Armaniego czy Benettona. Widoczne na każdym kroku pospieszne unowocześnianie łagodzi atmosfera pewnej intymności i przytulności. Jak mówią sami Grecy, Ateny to po prostu największa wieś w kraju.
Pogodziwszy się z tym, turysta zwykle dochodzi do wniosku, że zabytki starożytności, a zwłaszcza Akropol, są tylko najbardziej znanymi, ale nie jedynymi tutejszymi atrakcjami. Kuszą jeszcze wspaniałe widoki ze wzgórz Likavitós i Filopáppou. U podnóża Akropolu rozpościera się Pláka, pełna zabytków z czasów Bizancjum, średniowiecza i XIX w., które wydały się tak egzotyczne Byronowi i innym romantykom. Jak można się spodziewać, Ateny słyną też z najlepszych restauracji w Grecji. Działa tu wiele pięknych kawiarenek, tawerny w ogrodach i uliczne targi. Życie nocne także jest bardzo urozmaicone.
Ludzie zamieszkują Ateny bez przerwy od ponad 7000 lat. Zabudowa stopniowo rozrastała się. W V w. p.n.e. Ateny były już najsilniejszą polis (miastem-państwem) starożytnej Grecji. Czasy te przez historyków zostały nazwane okresem klasycznym. Ateńczycy ustabilizowali wówczas system demokratyczny. Wspaniały rozkwit przeżywała sztuka, architektura, literatura i filozofia, która znacząco wpłynęła na rozwój myśli filozoficznej w zachodniej Europie.
Miasto przetrwało w znakomitym stanie cały okres rzymski, a jego rola zaczęła zmniejszać się dopiero z chwilą powstania Cesarstwa Bizantyjskiego. W Bizancjum nauka chrześcijańska szybko wyparła pogański neoplatonizm, nadal wykładany w szkołach ateńskich. W 529 r. szkoły zostały zamknięte przez Justyniana I, a wszystkie świątynie (w tym Partenon) przekształcono w kościoły.
Krótki rozkwit miasta nastąpił w średniowieczu, kiedy to po IV wyprawie krzyżowej Ateny wraz z Peloponezem i znaczną częścią Grecji Środkowej znalazły się pod panowaniem Franków. Na Akropolu powstał dwór książęcy (według współczesnych kronikarzy – nie pozbawiony przepychu) i miasto powróciło na blisko 100 lat do głównego nurtu kultury europejskiej. W 1456 r. do Aten wkroczył turecki sułtan Mahomet II.
W czasach panowania tureckiego Ateny były przede wszystkim miastem, w którym stacjonował garnizon wojskowy. Grecy cieszyli się pewną autonomią, bez przeszkód mogły też funkcjonować zakony jezuitów i kapucynów. Chociaż Akropol stał się siedzibą rządu tureckiego, a Partenon zamieniono na meczet, to dzielnice wokół Akropolu zmieniały się w wioski, a wielki port Pireus, nadal częściowo otoczony starożytnymi murami, służył zaledwie kilkudziesięciu łodziom rybackim.
W 1821 r. rozpoczęła się walka o niepodległość. Kiedy Turcy ostatecznie opuścili garnizon, Ateny znajdowały się w fazie największego upadku. Stolicą niepodległej Grecji został Nafplion. Gdyby nie zabójstwo Kapodistriasa (1831 r.), stolica prawdopodobnie pozostałaby na Peloponezie – jeśli nie w Nafplionie, to w innym dużym i ważnym mieście, jak Tripolis, Korynt lub Patras.
Po śmierci Kapodistriasa mocarstwa zachodnie, które narzuciły Grekom własnego kandydata na króla – Ottona, syna Ludwika I Bawarskiego – i w 1834 r. przeniesiono stolicę do Aten. Miało to znaczenie wyłącznie symboliczne i sentymentalne: Ateny były nie tylko małym miastem, ale też znajdowały się na krańcu nowego państwa greckiego, które dopiero miało poszerzyć się o Tesalię, Epir i Macedonię oraz wyspy za archipelagiem Cyklad i Sporad.
Archeolodzy usunęli z Akropolu wszystkie późniejsze dodatki, architekci opracowali neoklasyczne plany rozbudowy miasta. Pierwsze wielkie migracje miały miejsce w 1923 r., gdy po wojnie grecko-tureckiej nastąpiła wymiana mieszkańców pochodzenia greckiego i tureckiego. Ponad połowa imigrantów osiedliła się w Atenach, Pireusie i okolicznych wioskach, zmieniając w sposób uderzający oblicze stolicy kraju.
Scalanie ubogich przedmieść ze starymi Atenami i Pireusem trwało przez całe dwudziestolecie międzywojenne. Stolica Grecji została bardzo ciężko doświadczona w czasie hitlerowskiej okupacji; zimą 1942 r. z głodu umierało codziennie około 2000 mieszkańców. Pod koniec 1944 r., kiedy Niemcy ostatecznie opuścili miasto (strategia aliantów polegała na związaniu ich sił na Bałkanach), rozpoczęła się wojna domowa. W latach 1946–49 Ateny były swoistą oazą spokoju pośród trwającej wszędzie wojny domowej, z okresowo otwieranymi drogami dojazdowymi.
Po zakończeniu wojny domowej, stolica zaczęła się gwałtownie rozwijać. Wcielono w życie ambitny program rozwoju przemysłu, trwała masowa migracja z rozdartych wojną, zubożałych wiosek. Stopniowo zapełniły się puste tereny między starymi osadami dawnych uchodźców, tak że pod koniec lat 60. Ateny zajmowały obszar od stoków gór Pentelikon i Parnis po Pireus i Eleusis.
Znaczna część współczesnych Aten jest po prostu brzydka; stare gmachy burzono całymi ulicami po to, by stawiać tanie domy czynszowe. Dopiero niedawno podjęto środki mające na celu ochronę miasta przed wszechobecnymi zanieczyszczeniami. Zasadzono tysiące drzew i krzewów, założono trawniki, stopniowo rośnie też liczba ulic całkowicie zamkniętych dla ruchu kołowego. Jednak pod tym względem Atenom nadal daleko jeszcze do Paryża czy Londynu. Wzrasta również świadomość wartości artystycznej nielicznych ocalałych zabytków architektury XIX w. – stare domy coraz częściej poddaje się renowacji i kapitalnym remontom.
Prawdziwym problemem są rozwiązania długoterminowe: przeniesienie przemysłu wraz z całą infrastrukturą na prowincję, aby zmniejszyć jego szkodliwe oddziaływanie na środowisko oraz stworzenie sieci transportu publicznego na miarę nowoczesnej stolicy.
Podczas pobytu w Atenach turyści zazwyczaj poruszają się jedynie w ścisłym centrum miasta, zwartym i znakomicie nadającym się na spacery. Z przedmieściami stykają się właściwie tylko dwukrotnie: przyjeżdżając i wyjeżdżając z którejś z bardziej odległych stacji czy terminali lotniczych. W samym centrum bardzo łatwo się zorientować. Służą do tego cztery strategiczne punkty: place Síndagma (na wielu mapach oznaczony jako Syntagma) i Omónia oraz wzgórza Akropol (z charakterystyczną świątynią) i Likavitós (Lykabet). Znając wzajemne położenie tych czterech miejsc, właściwie nie sposób pobłądzić – wystarczy zapytać kogokolwiek o drogę na Síndagma czy Omónię.
Síndagma (Platía Sindágmatos, czyli plac Konstytucji) leży w połowie drogi pomiędzy Akropolem a Likavitós. Plac, przy którym od strony wzgórza usytuowane są budynki greckiego Parlamentu, olbrzymie tunele metra i znaki drogowe, a przy pozostałych bokach liczne banki i biura linii lotniczych, jest niekwestionowanym centrum stolicy. W zasadzie wszystkie interesujące miejsca znajdują się w zasięgu 20-30-minutowego marszu od placu.
Na północnym wschodzie, wokół stoków Likavitós, ciągnie się zamożna dzielnica Kolonáki. Na szczyt wzgórza kursuje naziemna kolejka linowa. Na wschodzie, za Parlamentem, leżą gęsto zarośnięte Ogrody Narodowe – płuca miasta, a zarazem popularne miejsce spotkań. Dalej znajduje się stadion olimpijski z 1896 r. oraz piękne dzielnice Pangrát i Méts, z wieloma restauracjami i barami.
Na południowym zachodzie, u stóp Akropolu, leży zaniedbana, ale pełna sklepów Pláka, jedyna zachowana do dzisiaj XIX-wieczna dzielnica – niegdyś, przed odzyskaniem niepodległości, wioska. Za Akropolem wznosi się wzgórze Filopáppou (Filopapposa) – rozległy park otoczony dzielnicami Koukáki i Áno Petrálona, z wieloma dobrymi restauracjami i hotelami. Nie powinno się przebywać na wzgórzu Filopáppou w nocy, ponieważ w miejscu tym często dochodzi do gwałtów i rozbojów.
Na północny zachód od Síndagmy biegną dwie duże arterie komunikacyjne, Stadíou i Panepistimíou (oficjalnie, acz bezskutecznie, przemianowane na Venizélou), które niecały kilometr dalej łączą się z Omónią (Platía Omonías, czyli plac Zgody), dość zaniedbaną, pełną barów szybkiej obsługi, Cyganów, złodziei kieszonkowych i porno-klubów w przyległych uliczkach. Na północnym wschodzie, za Panepistimíou, leży studencka dzielnica Eksárchia (Exarchia) – nieco „alternatywna”, z licznymi, chętnie odwiedzanymi tawernami i barami. Podobnie wygląda jej przedłużenie, czyli dzielnica Neápoli. Na południe od Omónii, w stronę ulicy Ermou (Hermesa) i bazaru Monastiráki, tuż przy dzielnicy Pláka, rozciąga się centrum handlowe, zapchane biurami i sklepami oferującymi wszystko: od polisy ubezpieczeniowej po wiertarki.
Zabytki:
• Akropol
• Areopag, Pnyks i Filopáppou
• Starożytna agora
• Keramejkos
• Pláka
• Łuk Hadriana i świątynia Zeusa Olimpijskiego
• Rzymskie Forum i Wieża Wiatrów
• Bazar
• Narodowe Muzeum Archeologiczne
• Kolonáki
Opis wycieczki z Biura Podróży w Kokkino Nero.
Jedno z najważniejszych miast świata antycznego. Stolica Grecji w której mieszka około 40% ludności kraju, tj. ok.4 mln osób
W programie zobaczymy min. Pireus-największy grecki port, wzgórze Akropol ze słynnym Pantenonem i Erechtejon, Teatr Dionizosa.
Przejdziemy do najstarszej dzielnicy Aten - Plaki gdzie będzie czas wolny. Zobaczymy Agorę Grecką z najlepiej zachowaną
świątynią w Atenach - Świątnię Hefajstosa ze słynną Wieżą Wiatrów. Świątynie Zeusa Olimpijskiego.
Złożymy wizytę na Stadionie Olimpijskim, w którym odbyły się pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie. Przypatrzymy się krokom jakie wykonają żołnierze podczas bardzo widowiskowej zmiany warty pod Grobem Nieznanego Żołnierza.
Zobaczymy Płac Syntagma na czele z Parlamentem Greckm.
Wyjazd około 1:00 w nocy, powrót około 20:30. Planowany czas twania wycieczki: 19.5 godz.
Bilet wstępu na Akropol: 12€, osoby do lat 18 wstęp za darmo.
Bilet obejmuje także wstęp m.in. da muzeum akropolu, na agorę grecką, agorę rzymską, do świątyni Zeusa olimpijskiego.
część opisu pochodzi z ateny.webpark.pl, Wikipedia
|
